Pandemi günlerinde, ölümlü olduğumuzu bilmenin inkarını edemediğimiz için psikolojimiz bozuluyor.
Duygularımız savunmasız kaldığında başa çıkamadığımız duyarlıklara neden olur.
İnsan duyarlılığı sayesinde gelişir.
Bununla beraber, kontrol edemediğimiz aşırı duyarlılıklar ise yaşamda adım atmamızın, üretip geliştirmemizin önünü keser.
Bu yüzden ölümlü olduğumuzu bilmeye karşı duyarlılığımızı inkarla uyutarak hayatta kalmaya devam ederiz.
Düşüncelerimiz duygularımızı oluşturur. Bu düşünceler önyargılardan gelen ve kendi yargılarımıza ulaşan düşünmelerimizin sonuçlarıdır.
Kendi gücümüzü talep ederiz yaşamdan. Bunun dolaylı sonucu kendini korumaktır. Koruma kalkanlarının psikolojik olanlarına ego savunmaları diyoruz.
Yaşamak, görecek ve de kavrayacak şeylerin çokluğundan anlamlı gelenleri seçmekle ilerler.
Bu seçkileri önce ailemiz sonra toplum bize hazır olarak sunar.
Belki de çok az insan bu hazır anlamı alıp yaşam yuvasını bu anlamların üzerine kurmak yerine kendine yeni anlamlar aramak yoluna girer.
Örneğin filozoflar, sanatçılar, şairler, bilim insanları böyle zorlu yollara girmeyi göze alanlardan oluşur.
Çocuk yaşamın anlamı üzerine düşünmez.
Dürtüleri ona bakım verenler tarafından kontrol edilir. Ergenlik bu yüzden belalı bir süreçtir. Çünkü bağımsızlık özlemi ile kontrol edilmeyi reddeden bir düşünme olanağını gündeme getirir.
Ergenlik, verili anlamı sorgulamak, anlamı kaybetmek, yeni anlam üretmek, bulmak demektir.
Elbette bu, yaşama sorumluluğumuzu kendimizin üstlenmesini de beraberinde getirir.
Sorumlulukla olgunlaşan birey dengesini bulacaktır.
Ölümlü olduğumuzu bildiğimizi görmezden gelmeden üretmeye devam edecek kadar yaşam anlamımız varsa ne mutlu bizlere.